ادویه برنج ایرانی محصولات گیاهی هستند که در طعم دادن به غذاها و نوشیدنی ها استفاده می شوند. برای هزاران سال، مواد گیاهی معطر در تهیه و نگهداری مواد غذایی و همچنین برای مومیایی کردن، در مناطقی که گیاهان بومی هستند، مانند هندوستان و جزایر ادویه استفاده شده است.
در طول قرون وسطی و پس از آن، دریانوردانی مانند مارکوپولو، فردیناند ماژلان و کریستف کلمب سفرهای خطرناکی را برای ایجاد مسیرهایی به بنادر تجاری در مناطق اولیه پرورش ادویه انجام دادند.
تجارت ادویه به قدری برای اقتصادهای ملی حیاتی بود که حاکمان بارها و بارها سفرهای پرهزینه ای را برای حمله به کشورهای تولیدکننده ادویه ترتیب دادند و مبارزات برای کنترل این کشورها جنگ های متعددی را رقم زد.
امروزه استفاده از ادویه در همه جا رایج است، اما ادویه ها در برخی از غذاها بسیار مهمتر از سایرین هستند. اکثر مردم این تغییر را به طور مستقیم تجربه کرده اند، هنگام سفر به کشورهای خارجی، ناهار خوری در رستوران های بین المللی، یا تهیه دستور العمل های عجیب و غریب در خانه.
غذاهای ژاپنی اغلب “لطیف”، غذاهای اندونزیایی و سچوانی “گرم” و غذاهای میانی اروپا و اسکاندیناوی “لطیف” هستند. معمولاً این تفاوت‌ها صرفاً به تفاوت‌های فرهنگی مربوط می‌شوند. چندین سال پیش ما در مورد این تعبیر کنجکاو شدیم. ما تعجب کردیم که آیا الگوهای قابل پیش بینی استفاده از ادویه وجود دارد و اگر چنین است، چه عواملی ممکن است زمینه ساز آنها باشد.
در این مقاله، نتایج پرس و جوهای خود را خلاصه می کنیم. ما دریافتیم که استفاده از ادویه کاملاً غیر تصادفی است و ادویه ها چندین اثر مفید دارند که مهمترین آنها ممکن است کاهش بیماری های ناشی از غذا و مسمومیت غذایی باشد.
اولاً، کتاب‌های آشپزی سنتی غذاهای مبتنی بر گوشت بسیار بیشتری نسبت به غذاهای گیاهی دارند، که ما را قادر می‌سازد تا اندازه‌های نمونه کافی را به دست آوریم.
دوم، گوشت های سرد نشده سریعتر از سبزیجات فاسد می شوند و اغلب با شیوع بیماری های ناشی از غذا مرتبط هستند. بنابراین، هر گونه رابطه بین فساد و استفاده از ادویه باید در دستور العمل های مبتنی بر گوشت بیشتر از سبزیجات مشهود باشد.
