جوشکاری الکتروفیوژن لوله پلی اتیلن 12 اینچ با جوشکاری ذوب حرارتی متفاوت است. تفاوت اصلی در روش گرم کردن مفصل است. در روش ذوب حرارتی جوشکاری یک ابزار حرارتی برای گرم کردن اتصال است. در روش جوشکاری مذاب گرم از ابزارهای حرارتی برای گرم کردن سطح لوله ها و اتصالات پلی اتیلن استفاده می شود اما در جوشکاری الکتروفیوژن گرما از طریق جریان الکتریکی در داخل تولید می شود.
در لوله های پلی اتیلن استحکام جوش ایجاد شده به روش الکتروفیوژن بیشتر از جوش ذوب شده با سرب است. جوشکاری الکتروفیوژن روشی برای جوشکاری لوله ها و اتصالات پلی اتیلن است که از اتصالات مخصوصی که دارای سیم مقاومت الکتریکی هستند برای تولید گرما برای ذوب سطوح جوش استفاده می شود.
جریان الکتریکی از طریق دستگاه جوش الکتروفیوژن و جعبه کنترل آن به دو سر اتصال منتقل می شود. مانند روش های جوشکاری ذوب حرارتی، در روش الکتروفیوژن از انواع اتصالات زین و سوکت استفاده می شود. اصول فرآیند جوشکاری الکتروفیوژن برای اکثر اتصالات الکتروفیوژن یکسان است.
در اتصالات الکتروفیوژن، روش گرمایش با روش های جوشکاری فیوژن لب به لب مقایسه می شود و از الکتریسیته برای تولید گرما استفاده می شود. این روش به دلیل ایمنی بسیار بالا تنها نوع اتصال مورد تایید استاندارد igs برای خطوط انتقال گاز می باشد.
با استفاده از این روش، انواع اتصالات پلی اتیلن مانند لوله-لوله، لوله-زانویی، لوله-بوشینگ و. می توان ایجاد کرد. بنابراین محدودیت روش جوش لب به لب پلی اتیلن به اتصال لوله هایی با اندازه های مشابه محدود نمی شود.
همچنین تجربه نشان داده است که در این روش امکان اتصال لوله های پلی اتیلن با انواع پلی اتیلن وجود دارد. از دیگر مزایای این روش علاوه بر ایمنی آن، سرعت بالا و اتصال تمیز است، اما از طرفی محدودیت این روش هزینه بالا و حداکثر قطر لوله قابل اتصال با این روش است
